Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Ή «ο ανθρώπινος βιοϋπολογιστής αντιμέτωπος της τεχνητής νοημοσύνης», όπως είναι η ομιλία του κ. Μάνου Δανέζη που θα γίνει στην Κατερίνη. Η τεχνητή νοημοσύνη που πολλοί την θεωρούν πανάκεια για το μέλλον αφού μετά τις μηχανές που κάνουν τη δουλειά των εργατών ακόμα και των τεχνιτών, αυτή θα κάνει και τη δουλειά του μυαλού μας, που αν κρίνουμε από τα εκλογικά αποτελέσματα, δεν το χρησιμοποιούμε και πολύ.
Βέβαια αυτό συνέβαινε από την εποχή του Ηράκλειτου που παραπονιόταν ότι ενώ ο λόγος (λογική) είναι κοινός πολύ λίγοι τον χρησιμοποιούν ενώ οι περισσότεροι περνούμε μια ζωή σαν σε όνειρο.
Έτσι από δω και πέρα δεν θα κουράζουμε το μυαλό μας καθόλου. Ήδη από τώρα αντιμετωπίζουμε τα αποτελέσματα των ηλεκτρονικών υπολογιστών με δέος μολονότι όσοι ξέρουν λένε: «σκουπίδια έβαλες, σκουπίδια θα βγάλεις».
Ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα διαθέτει μερικά εργαλεία. Την πρόβλεψη για το μέλλον, την ανάμνηση από το παρελθόν και τη λογική. Τα ίδια διαθέτει και μια μηχανή με τεχνητή νοημοσύνη. Βέβαια η λειτουργία της προς το παρόν δεν είναι η ίδια με του μυαλού μας. Αρχικά δούλευε με απλές εντολές: αν σου τύχει αυτό θα κάνεις το άλφα, αν σου τύχει το άλλο θα κάνεις το βήτα και πάει λέγοντας. Μετά πήγαμε σε συνδυασμούς και τώρα οι αλγόριθμοι που τις καθοδηγούν είναι κλειδωμένοι.
Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αντί για τη λογική χρησιμοποιούν το συναίσθημα και η κατάσταση γίνεται χαοτική. Μπορούν οι μηχανές να γίνουν συναισθηματικές;
Ο Νόρμπερτ Γουίνερ πατέρας της κυβερνητικής (έλεγχος σε ζώα και σε μηχανές) προειδοποιούσε από το 1961: « Είναι αδύνατο να αναμένουμε από τη μηχανή να μας ακολουθήσει σε εκείνες τις προκαταλήψεις και τους συγκινησιακούς συμβιβασμούς, με τους οποίους παρέχουμε στους εαυτούς μας τη δυνατότητα να ονομάζουμε τον όλεθρο, νίκη. Αν ζητάμε νίκη και δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοούμε με αυτό, θα αντικρύσουμε το φάντασμα στην πόρτα μας».
Ο ίδιος προειδοποιούσε ότι «σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει δουλειά που κάνει ένας άνθρωπος μέσων δυνατοτήτων και δεν θα την κάνει μια μηχανή». Κι αυτό δημιουργεί προβλήματα αλλά και ευκαιρίες που με την προστασία του περιβάλλοντος βάζει ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα που θα διαχειριστούν ποιοι; Οι ηγέτες που χωρίζουν τον κόσμο σε κομματάκια για να κυβερνούν ανεξέλεγκτα; Οι επιστήμονες που παρακαλούν για κάποια επιδότηση και απλώς προάγουν τη γνώση;
Ο κόσμος έγινε ένα παγκόσμιο χωριό και το παραφουσκωμένο εγώ μερικών δεν μας αφήνει να αντιληφθούμε την πραγματικότητα. Τα προβλήματα λύνονται με συνεργασία και απωθούν τους ανταγωνισμούς στο ποιος θα βρει την καλύτερη λύση.
Δυστυχώς ενώ ο έλεγχος πάνω στο περιβάλλον αυξάνεται, πάνω τους εαυτούς μας είναι στάσιμος.
Κώστας Δαλακιουρίδης