Του Κώστα Δαλακιουρίδη
«Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» είπε ο Χριστός για το έργο που του ανατέθηκε. Το ίδιο λένε και οι χώρες της Ευρώπης για τις στρατιές μεταναστών και ολίγων προσφύγων που ζητούν λίγη από την ευρωπαϊκή ευημερία. Κι επειδή σήμερα όποιος παρακαλά δεν εισακούγεται έκλεισαν να σύνορά τους και πάει η αλληλεγγύη και η συμμετοχή στα διάφορα κοινά βάρη. Απλά δεν τις νοιάζει!
Από την άλλη πλευρά έχουμε ένα ΟΗΕ που κατάντησε φιλόπτωχη αδελφότητα. Μοιράζει λεφτά για να μην ακούει γκρίνιες. Φυσικά τα λεφτά δεν είναι δικά του και δεν αποκλείεται να ωφελείται κι από πάνω.
Μετά υπάρχουν οι ακρίδες που λέγονται Μ.Κ.Ο που αφού πληρώνονται με το κομμάτι (!) τους συμφέρει να διακινούνται όσοι περισσότερο «κινητοφόροι» μετανάστες είναι δυνατόν. Τελικά όλοι οι παραπάνω, από νήπια μέχρι ετοιμοθάνατοι, φέρουν από ένα κινητό για να συνεννοούνται με ποιον άραγε;
Τέλος υπάρχουν οι λεγόμενοι αλληλέγγυοι που εκτός από τους χρήσιμους ηλίθιους παίρνουν κάποιο ψίχουλο.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουμε εμείς που βρήκαμε ευκαιρία να φαγωθούμε πριν μας φαν λάχανο οι μετανάστες.
Και εξηγούμαστε. Είναι ευπρόσδεκτες (όσο ευπρόσδεκτος μπορεί να είναι ένας ακάλεστος μουσαφίρης) οι οικογένειες. Δίπλα μας υπάρχουν οικογένειες Αλβανών που ρίζωσαν κι ενσωματώθηκαν και δεν τους διακρίνουμε από τους γηγενείς.
Αλλά δεν μπορεί να είμαστε διατεθειμένοι να πλημμυρίσουμε από εν δυνάμει πολεμιστές που θα απειλήσουν την ίδια την ύπαρξη της χώρας μας. Υπέρτατος νόμος η σωτηρία της πατρίδας. Τελεία και παύλα.
Τι θα κάνουν οι νεαροί χωρίς καμιά ειδίκευση χωρίς προσόντα και χωρίς άλλη διάθεση εκτός από το να μαχαιρώνει ο ένας τον άλλο; Μα τέτοιους έχουμε ένα σωρό χούλιγκανς και μη. Δεν έχουμε έλλειψη, και κανονικά πρέπει να κάνουμε εξαγωγή.
Αν ο ΟΗΕ δεν ήταν ένας γραφειοκρατικός οργανισμός θα μπορούσε να απαιτήσει από τα μέλη του συλλογική δράση για την αποκατάσταση των ανθρώπων αυτών των ανθρώπων. Το καλύτερο θα ήταν να πέσουν χρήματα στις χώρες τους αλλά υπάρχει ο φόβος να τα φάνε οι φύλαρχοι. Φυσικά υπάρχει τρόπος. Αλλά δεν υπάρχει βούληση. Και κυρίως όλες οι χώρες θέλουν να αναπτυχθούν και όχι να αναπτύξουν άλλες και να αποκτήσουν ανταγωνιστές.
Από δω και πέρα η ανθρωπότητα έχει να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή, την ανεργία από την τεχνητή νοημοσύνη και άλλα προβλήματα που δεν σταματούν σε σύνορα και σε φράκτες. Ή συνεργαζόμαστε ή χανόμαστε!
Κώστας Δαλακιουρίδης