Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Ο Ηράκλειτος ήταν ένας μεγάλος φιλόσοφος από την αρχαία Έφεσο. Απέκτησε μεγάλη φήμη σαν σοφός και κάποτε οι συμπατριώτες του απηυδισμένοι από τη διαφθορά και την ανομία, του ζήτησαν να κάνει νόμους για να ζήσουν σαν άνθρωποι. Η απάντηση του ήταν να πάνε να κρεμαστούν και να αφήσουν την πόλη στα παιδιά!
Ως γνωστόν ο Μωυσής έκανε σαράντα χρόνια για να οδηγήσει τους Εβραίους στη γη της επαγγελίας και όλοι αναρωτιούνται γιατί χρονοτριβούσε. Πρώτα τους σκληραγωγούσε, γιατί ναι μεν ο Θεός τους είχε υποσχεθεί εκείνη τη γη αλλά έπρεπε να βάλουν κι αυτοί το χεράκι τους. Ένας άλλος λόγος που δεν περνάει από το μυαλό μας ήταν ότι έπρεπε να φύγει η γενεά που ήταν μαθημένοι στην αιχμαλωσία!
Θα πείτε τώρα και τι μας νοιάζουν εμάς αρχαίες ιστορίες. Μας νοιάζουν και μας τσουρουφλίζουν γιατί ένας εκμαυλισμένος λαός που κακόμαθε δεν μπορεί να αλλάξει. Τα θέλει όλα εδώ και τώρα και είναι έτοιμος να ακολουθήσει τον κάθε δημαγωγό που θα τα υποσχεθεί. Έτσι έμαθε έτσι κάνει.
Συνεπώς το να ζητάμε από τους σημερινούς Έλληνες να αλλάξουν συνήθειες το βλέπουμε λιγάκι δύσκολο αφού το χούι ξεχούι δεν γίνεται και όπως έλεγαν οι αρχαίοι, «Φύσιν πονηρά ου μεταβαλείν ραδιον». Τουτέστιν δεν είναι εύκολο να αλλάξεις αυτόν που η κουτοπονηριά τού έγινε δεύτερη φύση.
Έτσι το βάρος πέφτει στα παιδιά που όμως μόλις συναλλαχθούν με τους μεγάλους, τούς ξεπερνούν στην κατεργαριά. Βλέπετε ελπίδα; Τι παράδειγμα δίνει ένας νέος σχετικά πολιτικός, ο κ. Θεοχαρόπουλος νυν υπουργός τουρισμού που αλλαξοπίστησε για ένα υπουργικό θώκο; Έγινε κι αυτός παιδί της αρπαχτής.
Μην πείτε σε Έλληνα να κάνει μακροχρόνια πλάνα και συνεχή προσπάθεια. Αυτά είναι για τους χαζούς. Αλλά με τέτοια νοοτροπία χαΐρι και προκοπή δεν βλέπουμε.
Μοναδική ελπίδα τα παιδιά. Όμως όταν έχεις υπουργό κάποιον που το έβαλε αμέτι μουχαμέτι να τα δίνει πτυχία από το δημοτικό τι ελπίδα να έχεις; Δυστυχώς οι μεγάλοι βάλθηκαν να εκμαυλίσουν τα παιδιά αρκεί να τους ψηφίζουν. Σιγά –σιγά με τη γέννηση θα τους δίνουν κι ένα εκλογικό βιβλιάριο. Ντροπή και πάλι ντροπή.
Ευτυχώς βλέπουμε και ζηλεύουμε παιδιά και νέους να δημιουργούν, να καινοτομούν και να αριστεύουν. Να ανοίγουν επιχειρήσεις. Να συναλλάσσονται με όλο τον κόσμο αφού η τεχνολογία δίνει απεριόριστε δυνατότητες αρκεί να στρωθείς, να ιδρώσεις να ξενυχτήσεις. Βέβαια το περιβάλλον δεν τους ευνοεί. Αλλά σε πείσμα των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας (πολιτικών), πληθαίνουν. Δεν θέλουν να είναι πρόβατα στη στρούγκα κανενός κι αυτοί είναι η μοναδική μας ελπίδα.
Κώστας Δαλακιουρίδης