Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Καμιά φορά συζητάμε με φίλους που ενώ ανήκουν σε κάποιο πολιτικό χώρο (θέλοντας και μη), δεν είναι φανατικοί.
– Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
– Κακά, ψυχρά κι ανάποδα.
– Μα εδώ μοιράζουν λεφτά!
– Μπα είναι το χρέος μας βιώσιμο;
– Έτσι λένε. Γι’ αυτό βγήκαμε από τα μνημόνια. Κι αφού έχουμε πλεόνασμα του δίνουμε και καταλαβαίνει!
– Θέλεις να μιλήσουμε σοβαρά;
– Και το ρωτάς;
– Αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτε!
– Γιατί δηλαδή οι άλλες σώζονται; Πορτογαλία Ιρλανδία, Κύπρος, Ισπανία. Να δεις θα τα καταφέρει και η Ιταλία. Τι έχουν δηλαδή παραπάνω;
– Συνεννοούνται.
– Να συνεννοηθούμε κι εμείς.
– Δεν το επιτρέπει η κουλτούρα μας. Αν μπορούσαμε, πρώτα από όλα θα είχαμε κάνει ένα κράτος της προκοπής με σοβαρή διοίκηση. Σε πιο άλλο κράτος οι εκλογές επηρεάζουν τη διοίκηση; Το Βέλγιο πρόσφατα πόσους μήνες έμεινε χωρίς κυβέρνηση;
– Αυτοί είναι κρύοι εκεί επάνω!
– Οι Ιταλοί; Χωρίς διοίκηση θα είχαν διαλυθεί αφού το να σχηματίσουν κυβέρνηση ισοδυναμεί με θαύμα. Αλλά μας θέλουν διαιρεμένους και δεν τους χαλάμε το χατίρι «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»!
– Με άλλα λόγια δεν είμαστε ικανοί να διοικήσουμε τη χώρα μας.
– Ευτυχώς που πέρασαν μερικοί κι αφήσαν κάτι.
-Πούντο; Ολημερίς το χτίζαμε το βράδυ γκρεμιζόταν. Δεν έχουμε πρωτομάστορες και οι καλφάδες βλέπουν από το ένα μάτι.
– Ξέρεις τι μου θύμισες; Πριν τέσσερες γενιές περίπου το 1900 ένας πνευματικός άνθρωπος ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, αηδιασμένος από το κράτος έγραφε «Θα έλεγε κανείς, ότι αυτή η χώρα ελευθερώθηκε επίτηδες, για να αποδειχθεί ότι δεν ήταν ικανή να αυτοδιοικηθεί»!
– Μάγος ήταν;
– Από τότε πέρασε το έπος των Βαλκανικών πολέμων, η μικρασιατική καταστροφή, ο διχασμός, το θαύμα του σαράντα κι ο εμφύλιος. Και τώρα ακόμα μια χρεωκοπία. Τι θα έλεγε σήμερα;
– Ακριβώς τα ίδια. Αυτά βλέπουν οι νέοι μας και φεύγουν.
– Καμιά πρόταση; Δεν αξίζει να προσπαθήσουμε;
– Να ψηφίσουμε όσους σοβαρούς μας απέμειναν αλλιώς «ήθελές τα και παθές τα»
Κώστας Δαλακιουρίδης