Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Μήπως πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό ή μήπως δεν μας αφήνουν οι ιδεοληψίες να δούμε καθαρά; Στα Εξάρχεια έχουμε ένα κανονικό πόλεμο. Τους μπράβους των βαρόνων με καλάσνικοφ και πιστόλια και την αστυνομία. Ας μην ακούμε για εξουσιαστές και πράσινα άλογα. Ποιοι ιδεολόγοι αντεξουσιαστές θα διέθεταν τόσα χρήματα ώστε να διατηρούν ολόκληρο στρατό από ημεδαπούς και αλλοδαπούς κακοποιούς και μάλιστα σε ετοιμότητα;
Έχουμε λοιπόν ένα νέο φαινόμενο Ζωνιανών (ποιος τα θυμάται;) στην καρδιά της Αθήνας και όχι σε μια ερημιά της Κρήτης. Επί πλέον έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο ιταμότητας που προκαλούν τον νόμο. Κι όμως ο νόμος δηλώνει αδυναμία! Δηλαδή έχουμε στη χώρα μας μια Γκόθαμ Σίτυ και περιμένουμε τον Μπάτμαν να καθαρίσει ή είμαστε στην άγρια Δύση και περιμένουμε τον Λούκι Λουκ να κυνηγήσει τους Ντάλτον; Αν αυτή δεν είναι γελοιοποίηση της πολιτείας τι άλλο είναι; Ποια είναι η στρατηγική μας; Να στέλνουμε τους αστυνομικούς ή τους λιμενικούς ως πρόβατα επί σφαγή; Ή μήπως να χορέψουν συρτάκι στην Μονμάρτη της Αθήνας σύμφωνα με την κ. Παπακώστα;
Και άντε εδώ χρειάζονται εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Τι να πούμε για το άσυλο της βιοτεχνίας παραγωγής μολότοφ; Οι περισσότεροι το γνωρίζουν σαν Πολυτεχνείο. Και εδώ είναι να σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Τι το κρατάνε και δεν το κάνουν μουσείο για να μην ισχύει το άσυλο;. Αλλά αφού καθώς λένε είμαστε σε «πλέρια» δημοκρατία, τι χρειάζεται το άσυλο; Ποιος αρρωστημένος εγκέφαλος το εφεύρε; Είναι ντροπή για τη δημοκρατία, δεν το καταλαβαίνουν;. Ποια η χρησιμότητα; Η χούντα και οι τυραννίες δεν υπακούν σε κανένα άσυλο. Εδώ καταλύουν το σύνταγμα θα λογαριάσουν το άσυλο; Αστειότητες.
Τότε τι είδους άσυλο είναι; Όταν σήμερα λέμε άσυλο τι εννοούμε; Μα άσυλο ανιάτων δηλαδή ίδρυμα για μουρλούς. Έτσι φωτίζεται το ζήτημα και αντί για αστυνομικούς έπρεπε να στέλνουμε ψυχίατρους με αλυσίδες και ζουρλομανδύες, αφού είμαστε για δέσιμο.
Αλήθεια περιμένει κανείς από αυτούς τους μανιακούς πυρομανείς να ξεκινήσουν μια λαϊκή επανάσταση; Προς το παρόν έχουμε μια τρομοκράτηση του λαού και δεν γνωρίζουμε ειλικρινά τον λόγο αυτής της απίστευτης ανοχής. Αν μερικοί βλέπουν σ’ αυτούς τους κακομαθημένους τον εαυτό τους στα νιάτα τους, οι πολίτες δεν φταίνε σε τίποτε. Κατάντησαν μια γειτονιά, που ήταν η Σϊλικον Βάλεϊ της Αθήνας, δηλαδή τα στέκια των κομπιουτεράδων σε γυμναστήριο για να προπονούνται οι σύγχρονοι Νέρωνες. Η λέξη ντροπή κοκκινίζει για την αδυναμία της.
Κώστας Δαλακιουρίδης