Του Γιάννη Κορομήλη
Η Ελλάδα είναι ένα μικρό κράτος. Σε σύγκριση με τις ονομαζόμενες «μεγάλες δυνάμεις». Το κρατίδιο των Σκοπίων πολύ μικρότερο από την Ελλάδα. Και σε πληθυσμό και σε έκταση. Παρά ταύτα οι «μεγάλοι» ασχολούνται, και μάλιστα υπέρ του δέοντος, μαζί τους. Γιατί; Οι Αμερικάνοι για την γεωγραφική και γεωπολιτική τους σημασία. Οι βάσεις των ΗΠΑ στη χώρα μας έχουν τη δική τους πολυετή ιστορία. Ιστορία γνωστή σ΄ όλους μας ώστε παρέλκει η περαιτέρω αναφορά σ΄αυτήν. Αλλά και τα Σκόπια- μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ευρώπη και αλλαχού- άνοιξαν την όρεξη των ΗΠΑ να ελέγξουν ολόκληρα τα Βαλκάνια. Και όντως όλες οι π. σοσιαλιστικές χώρες που ( συμφωνία Μιάλτας) ανήκαν στη ζώνη σοβιετικής επιρροής, περιήλθαν πλέον στη ζώνη επιρροής των ΗΠΑ.
Από την άλλη πλευρά η Ρωσία (ή Ρωσική Ομοσπονδία) προσπαθεί έκτοτε, μετά τη διάλυση της τ. Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της, να διευρύνει τα όρια της, όπου και όπως μπορεί. Έτσι όσο το κρατίδιο των Σκοπίων που δεν είχε ενταχθεί στο ΝΑΤΟ (λόγω της διένεξης με την Ελλάδα για την επίσημη ονομασία του) ούτε και στην Ε.Ε. αποτελούσε «πειρασμό» και για τους Αμερικάνους αλλά και για του Ρώσους. Διαγκωνίστηκαν λοιπόν ποιος θα καλοπιάσει τους Σλαβοαλβανορομά κατοίκους τους συντομότερα και αποτελεσματικότερα. Έτσι, όταν οι Σκοπιανοί όρισαν ως συνταγματική τους ονομασία το … «Μακεδονία», Ρωσία και ΗΠΑ ( όπως και οι «συνεργαζόμενοι» μαζί τους αναγνώρισαν το κρατίδιο « με τη συνταγματική του ονομασία» δηλαδή «Μακεδονία».
Και άρχισαν εκατέρωθεν πιέσεις προς την Ελλάδα να δεχθεί αυτό το όνομα σκέτο Μακεδονία ή έστω και με κάποιο προσδιορισμό . Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις – τις οποίες ο Τσίπρας της κατηγόρησε όλες και για όλα, ως «μειοδότες», ως «Μερκελιστές» και πολλά άλλα, μειονεκτικά πάντα, κοσμητικά επίθετα- δεν υπεχώρησαν στις πιέσεις όσο αφόρητες κι αν ήταν. Κι ύστερα – για κακή μας τύχη- ήρθε η μειοψηφική στο λαό, κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου. Και οι δύο και τα κόμματα τους το «έπαιξαν» μονομερώς ως έντιμοι, πατριώτες και ό,τι άλλο ευήκοα και θετικό σκέφτηκε σε αντίθεση με όλους τους άλλους, πολιτικούς κι κόμματα, που, για αυτούς, ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσαν να φανταστούν.
Και από αντιμνημονιακοί έγιναν φανατικοί μνημονιακοί (!) πούλησαν, και τι δεν πούλησαν: αεροδρόμια, τρένα κ.λ.π. και μάλιστα σε τιμές πολύ χαμηλότερες από εκείνες που θα τα πουλούσαν οι «διεφθαρμένοι» προκάτοχοι τους. Στους δε Αμερικανούς, Γερμανούς κ.α. αι προπαντός στου Σκοπιανούς έδωσαν, χωρίς μάλιστα σοβαρές πιέσεις, όχι μόνο το όνομα Μακεδονία με έναν προσδιορισμό «Βόρεια» που δεν ξέρουμε αν και πόσο θα αντέξει, αλλά και εθνικότητα … «Μακεδόνες»!!! και γλώσσα… «μακεδονική». Αυτό θα πει υπεύθυνη πολιτική, αγάπη στην πατρίδα… Ο καθένας βγάζει εύκολα τα συμπεράσματα του…
Αυτή η απαράδεκτη απόφαση – συμπεριφορά για το 70% των Ελλήνων πολιτών και για μένα- μου φερε στο μυαλό μια παλιά συζήτηση των αρχών της δεκαετίας του 1990, όταν υπουργός εξωτερικών στην τότε κυβέρνηση της Ν.Δ (που ο κ. Τσίπρας πουλημένη την ανεβάζει, μερκελική την κατεβάζει) ήταν ο Μακεδόνας (και συμπολίτης μας), ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου. Η συζήτηση έγινε στο παλιό αρχοντικό της Αθήνας, όπου στεγάζεται το υπουργείο Εξωτερικών. Είναι η πρώτη φορά που θα την δημοσιοποιήσω ως τιμή στη μνήμη του ευφυέστατου, ευπατρίδη Μακεδόνα πολιτικού, στο φύλλο της ερχόμενης Δευτέρας, 25 Φεβρουαρίου.
Συνεχίζεται