Του Γιάννη Κορομήλη
Στις αγορεύσεις του, χθες και προχθές, στη Βουλή ο κ. Τσίπρας, πέρα από τις οξύτατες πολιτικές αντιπαραθέσεις του με την αντιπολίτευση- ιδιαίτερα με τον κ. Μητσοτάκη- επανέλαβε την ίδια ιστορία (success story), το ίδιο παραμύθι, θα λέγαμε σωστότερα, σύμφωνα με το οποίο αυτός, προπάντων, κατάφερε και έβγαλε τη χώρα από την κρίση και από τα Μνημόνια- αυτά που θα… έσχιζε όπως δεσμευόταν προεκλογικά! Ξεχνώντας να αναφέρει αυτό ( το τρίτο και χειρότερο) που ο ίδιος υπέγραψε, αλλά και το τέταρτο που είναι σε ισχύ, ανυπόγραφο μεν πλην πραγματικό, με συγκεκριμένα αντιλαϊκά μέτρα και με αυστηρή εποπτεία από μέρους των δανειστών, και για πολλά χρόνια.
Διαβεβαίωσε επανειλημμένα τη Βουλή και το λαό ότι η κρίση τέλειωσε, η οικονομία μας διαρκώς πάει και καλυτέρα, ότι το μέλλον μας διαγράφεται αίσιον και ευτυχές. Εμείς, ο λαός, όσοι τον ακούσαμε τρίβαμε τα μάτια μας. Μα είναι δυνατόν να βγήκαμε από την κρίση και να μην το καταλάβαμε; Είναι δυνατόν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και οι υπουργοί του να αγωνίζονται, να παρακαλούν τους δανειστές να δεχτούν να ρυθμιστούν οι κάθε είδους ληξιπρόθεσμες οφειές προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία σε …120 δόσεις, ώστε να μπορούν οι οφειλέτες να πληρώνουν τις οφειλές έστω και δίνοντας…50 ευρώ το μήνα, γιατί αδυνατούν – και όντως έτσι είναι- να τις αποπληρώσουν, και αυτός να μιλάει για καλή οικονομική κατάσταση που όλο και γίνεται…καλύτερη; Σε άλλο πλανήτη ζει προφανώς.
Αν πάντως ζεί εδώ ένα από τα δυο συμβαίνει: Ή ζώντας στον κόσμο του, δεν βλέπει και δεν ξέρει πόσο υποφέρει ο λαός, πόσο αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες, πόσες επιχειρήσεις κλείνουν κ.λ.π. Ή ξέρει την κατάσταση της οικονομίας και την εξαθλίωση του λαού – του το θυμίζουν εξάλλου συχνά οι επίτροποι της Κομισιόν, οι οίκοι αξιολόγησης, οι οικονομικοί αναλυτές- και λέει όσα λέει ψευδόμενος. Κάτι που εξάλλου το συνηθίζει. Από το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» (2014) αλλά και πριν και μετά. Αν συγκεντρώσει κανείς τις κατά καιρούς δηλώσεις του (το έκαναν προχθές τα «Νέα» γεμίζοντας δυο ολόκληρες σελίδες!) θα σχηματίσει πλήρη εικόνα των αντιφάσεων λόγων και έργων.
Είναι χαρακτηριστικό – και πολύ σωστό- το προχθεσινό άρθρο του Bloomberg με τίτλο: «Όσο νωρίτερα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα τόσο το καλύτερο Γι΄αυτήν». Το ίδιο και οι «αγορές» που κρατούν ψηλά τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων επειδή, όπως δηλώνουν, διαπιστώνουν πολιτική αστάθεια στη χώρα μας μετά τη διάλυση της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου.
Αλλά ας δούμε το θέμα και υπό μια άλλη οπτική γωνία. Έστω ότι γίνονται εκλογές στη συνταγματική προθεσμία δηλ. τον ερχόμενο Οκτώβριο. Ή αν ο κ. Τσίπας «κρατήσει καθυστέρηση» 20 ημερών- όπως είπε στη Βουλή- δηλ. αρχές Νοεμβρίου τι θα σημαίνει αυτό για την Ελλάδα, για όλους μας; Μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο 10 μηνών. Κι όπως όλοι ξέρουμε κατά την προεκλογική περίοδο, όλα δουλεύουν βραδύτερα, «στο ρελαντί», που λέμε. Η ήδη επικρατούσα πόλωση θα οξύνεται. Η οικονομία θα χαροπαλεύει.
Η «κυβέρνηση κουρελού», όπως την ονομάζει η κα Γεννηματά θα «φυτοζωεί» επιδιδόμενη σε προεκλογικά ρουσφέτια και παροχές. Η πολιτική αστάθεια θα εντείνεται. Η οικονομία θα πάει από το κακό στο χειρότερο.
Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του ότι ήταν κάνει – καλό ή κακό- το έκανε τα τέσσερα χρόνια που ασκεί την εξουσία. Αν αυτούς τους 10 μήνες προσθέσει κάτι αυτό θα είναι κακό μέλλον παρά καλό. Αφού θα κάνει τα ίδια που έκανε στα τέσσερα χρόνια. Και αυτά που έκανε μας οδήγησαν στην κατάντια που βρισκόμαστε σήμερα. Τo να περιμένει κανείς (και η ίδια η κυβέρνηση) πως με τους ίδιους ανθρώπους στην εξουσία, με την ίδια ως τώρα πολιτική θα κάνει κάτι διαφορετικό είναι ανέφικτο, παραλογισμός.
Το είπε εξάλλου κι ο σοφός Αϊνστάιν : «Το άκρο άωτο του παραλογισμού είναι να κάνεις τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα».
Συνεχίζεται