Χωρίς Αλεξίπτωτο – Γράφει ο Σταύρος Μόσχης
Σου έχω νέα: Το μάθημα μας δεν το πήραμε. Και δεν το πήραμε γιατί το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι – συγχώρεσε με – είναι η ασκεψία. Που περιλαμβάνει ακόμη κι εκείνα που έχουμε ζήσει. Λήθης ασκεψία! Κι αυτό μπορείς να το δεις, δεν είναι του κεφαλιού μου. Ενώ η πραγματικότητα σκαλίζει τη συνείδηση, εμείς ακουμπάμε απογοητευτικά συχνά, το κεφάλι μας πάνω στο fast food της σκέψης γιατί το ελληνικό καλοκαίρι είναι το απαύγασμα του ωχαδερφισμού. Άρχισα τώρα και καλή μας τύχη.
Πρόσεξε τώρα. Η εποχή απαιτεί απάντηση σε αυτό που ο Μ. Αναγνωστάκης έγραψε κάποτε «Είστε υπέρ ή κατά;». Κι αν όχι απάντηση, μία ξεκάθαρη και υπολογισμένη θέση. Ζήτημα επιλογής είναι όλα. Αυτή τη περίοδο και η ζωή μας. Κυριολεξία αυτό. Και κάπου ανάμεσα στο «Θεέ ίνα τι με εγκατέλειπες» και την ετοιμότητα για λήψη ευθυνών, ε, κάπου δε ξέρεις και που να πιστέψεις. Τι να πιστέψεις. Αν έχει μείνει άνθρωπος να πιστέψεις, κι όλα εκείνα τα αισιόδοξα που βλέπει κανείς στον αντίποδα του ωχαδερφισμού. Θέ μου.
Όμως, οι άνθρωποι (και δε λέω Έλληνες όχι επειδή μας εκτιμώ λιγότερο, αλλά επειδή όλοι οι τύποι εδώ στη γη απ’ τα ίδια υλικά είμαστε φτιαγμένοι), επιλέγουμε να φουσκώνουμε για πάντα το χαλί, αγνοώντας την επιλογή της τόλμης. Άκου τώρα λέξη. Τόλμη. Πόσες πράξεις τόλμης εκκίνησαν εποχές ε! Αλλά, τόλμη τώρα και… Τώρα όμως που το κακόμοιρο το χαλί έχει γίνει ένα κοινωνικό βουνό αδιαπραγμάτευτο, έτοιμο να σκεπάσει κι εμάς τους ίδιους, μαλώνουμε μεταξύ μας για το ποιος έχει μεγαλύτερη αίσθηση κοινωνικής ευθύνης από τον άλλο. Αυτό – σκέψου – το συναντά κανείς, απ’ τους πρωτόπλαστους ακόμα που κι εκείνοι, για το μήλο, ο ένας στον άλλον το έριχνε. Κι ούτε ξέρουμε τι χρώμα, ύψος, πλάτος ή εμβαδόν είχαν οι πρωτόπλαστοι. Αυτά για άλλη φορά, μη σε ρίξω αμέσως στο βόρβορο.
Ένα θέλω να πω. Η πραγματικότητα προσφέρεται για αλλαγή. Κάθε μέρα. Ο εαυτός μας το ίδιο. Κι είναι απλό. Κι είναι, μη ξεχνάς, ζητούμενο αυτών των ημερών η αλλαγή. Αν με ρωτάς, είναι ίσως και η μόνη λύση.
Ναι, φυσικά και δεν είναι απλό. Όμως κι εσύ, κοιτά τι γίνεται, βλέπεις τίποτα διασκεδαστικό που να είναι εύκολο; Και πες ότι δε θα διασκέδαζες, την τρύπα όμως που έχεις κάνει στον καναπέ δεν μπορεί κανείς να την βαφτίσει παράσημο, όσο κι αν προσπαθήσει. Προσυπογράφω.
ΥΓ. Αν δεν έχεις διαβάσει το ποίημα, διάβασέ το, πολύ θα σε παρακαλέσω. Η Απόφαση λέγεται. Άκου τώρα.
ΥΓ2. Αν έχεις αντιρρήσεις, βρες με κάπως και απάντησέ μου. Διαλύομαι όταν πρέπει να μιλάω μόνος.