Του Γιάννη Κορομήλη
Σκεφθήκατε ποτέ γιατί άραγε στην Αμερική, στις ΗΠΑ δηλ δεν έχουν μόνο Βουλή αλλά και Γερουσία που κι αυτή ελέγχει τα νομοσχέδια ακόμη και τον πρόεδρο των ΗΠΑ (τον πλανητάρχη); Κι επάνω απ΄όλους είναι το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας ή Συμβούλιο των 40 όπως κοινά λέγεται και η έδρα του βρίσκεται στο Στάφορντ; Το κάνουν έτσι για να υπάρχει αποτελεσματικός έλεγχος της εξουσίας του Προέδρου (έχουν, βλέπετε, Προεδρική Κοινοβουλευτική δημοκρατία ). Όχι σαν εμάς, που λέμε ότι έχουμε Προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, που βέβαια δεν είναι προεδρική ούτε και προεδρευόμενη αλλά πρωθυπουργοκεντρική ή «πρωθυπουργική», αν έτσι το προτιμάτε. Χωρίς τον προσήκοντα έλεγχο.
Πρόσφατα μόλις πριν 1-2 εβδομάδες είχαν ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ. Δόθηκε σκληρός αγώνας και ο πρόεδρος Τράμπ κατάφερε να διαθέτει το κόμμα του (Ρεπουμπλικανικό) την πλειοψηφία. Στη Βουλή η πλειοψηφία ανήκει στο Δημοκρατικό. Κι όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στη Γερμανία και στην Αγγλία και αλλαχού , προσέχουν ιδιαίτερα – και πολύ καλά κάνουν- να υφίσταται ικανοποιητικός και αποτελεσματικός έλεγχος της κυβέρνησης τους. Στη Γερμανία υπάρχει Πρόεδρος της Δημοκρατίας , Άνω Βουλή και Κάτω Βουλή. Στην Αγγλία Βασίλισσα, Βουλή Λόρδων, Βουλή Κοινοτήτων. Το ίδιο και σε πολλά άλλα προηγμένα κράτη. Σ΄εμάς δυστυχώς υπάρχει ένας Πρόεδρος χωρίς αρμοδιότητες , ένας παντοδύναμος σχεδόν πρωθυπουργός και μια Βουλή.
Ο Πρωθυπουργός στην ουσία δεν ελέγχεται από πουθενά.. Ο κ. Τσίπρας όντας πρωθυπουργός δεν ρώτησε κανέναν απολύτως ούτε καν τα λαό, από τον οποίο αντλεί τη νομιμοποίηση του, ο ίδιος και η Βουλή. Οι Σκοπιανοί άρχοντες έκαναν δημοψήφισμα (ρώτησαν το λαό) για τη συμφωνία των Πρεσπών. Ο κ. Τσίπρας δεν ρώτησε κανένα απολύτως, Ούτε το λαό, ούτε τον Πρόεδρο τη Δημοκρατίας (αφού δεν μπορεί- ή δεν θέλει;- να κάνει τίποτα, γιατί να τον ρωτήσει) ούτε τα άλλα κόμματα, ούτε κανέναν. Αυτό δεν το έκαναν ούτε οι βασιλείς του παρελθόντος. Που στις αποφάσεις τους έγραφαν: «Ημείς ο βασιλεύς των Ελλήνων αποφασίσαμεν και διατάσσομεν…»
Ο κ. Τσίπρας δεν γράφει μεν το ίδιο αλλά κάνει το ίδιο. Και κάτι παραπάνω διότι οι βασιλείς έπρεπε να ρωτήσουν την τότε κυβέρνηση. Ο σ. Τσίπρας δε ρώτησε κανέναν Μόνο τον π. υπουργό Εξωτερικών Ν. Κοτζιά τον οποίο βέβαια αυτός το διόρισε στη θέση αυτή. Θα μπορούσε συνεπώς να τον διώξει αν πρόβαλε κάποια αντίρρηση. Δεν τον έδιωξε διότι πειθάρχησε απολύτως. Αργότερα παραιτήθηκε ο κ. Κοτζιάς αλλά για άλλους λόγους. Όχι διότι ο κ. Τσίπρας δέχθηκε να ονομαστεί το κρατίδιο των Σκοπίων… Βόρεια Μακεδονία (!!) (από πού κι ως που;) και επιπλέον να συμφωνήσει ότι αποτελούν… Μακεδονικό έθνος, είναι «Μακεδόνες» (!!!) και μιλούν την Μακεδονική Γλώσσα(!!!)
Προφανώς δεν ξέρει την Ελληνική Ιστορία. Αλλά δεν ήξερε. Γιατί δεν ρώταγε; Όχι, αυτός είναι αριστερός και οι … αριστεροί μόνο ξέρουν την αλήθεια πάσαν την αλήθεια, που βέβαια είναι ψέμα. Γιατί είναι μαθητές του Μαρξ και του Λένιν. Που τους δίδαξε: «Η αλήθεια είναι μια κακή συνήθεια των αστών…». Γιατί ο σ. Τσίπρας διαθέτοντας, αυτός και οι σύντροφοι του το μονοπώλιο της αλήθειας, δεν χρειάζεται να ρωτήσει κανένα άλλο κόμμα. Εξάλλου οι ίδιοι δάσκαλοι τον δίδαξαν πως ένα κόμμα είναι αρκετό. Δεν χρειάζονται άλλα κόμματα. Φτάνει το κόμμα του προλεταριάτου. Και για να μην έχουν ευκαιρία να πάρουν την εξουσία οι πλουτοκράτες οι δημοκρατικοί γι΄αυτό κάνουμε τη «δικτατορία του προλεταριάτου». Και διαλύουμε, – θέτουμε εκτός νόμου όλα τα υπόλοιπα. Όσο για τους βουλευτές μας – λένε οι πατέρες του «Επιστημονικού» Σοσιαλισμού- αυτοί είναι πειθήνια όργανα, αν δεν υπακούουν τον αρχηγό τούς διώχνουμε. Δεν δίνουμε λόγο σε κανέναν παρά μόνο στο Πρεζίντιουμ, την ηγεσία του κόμματος.
Αυτό το μονοκομματικό κατασκεύασμα ήταν δημοκρατία; Προφανώς όχι. Όμως το ονόμαζαν έτσι. Π.χ. ΕΣΣΔ δηλ. Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ή Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR, δηλ Ντώιτσε (D) Ντεμοκράτισε (D), Ρεπούμπλικα (R ). Πριν, και για να μην φτάσουμε σε κάτι ανάλογο, καλό κι απαραίτητο είναι να θωρακίσουμε θεσμικά τη χώρα. Όχι με μπαλώματα (της πολλοστής αναθεώρησης) αλλά με ένα νέο δημοκρατικό, άριστα εξοπλισμένο με θεσμούς ελέγχου της εξουσίας (όπως π.χ. αρμοδιότητες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θεσμοθέτηση Γερουσίας (με 100 μέλη), παράλληλα με τη Βουλή (με 200 μέλη) κ.λ.π.
Συνεχίζεται…