Ο γνωστός καθηγητής και συγγραφέας Χρήστος Γιανναράς στην τελευταία επιφυλλίδα του της ¨Καθημερινής»[8-11-15] με τον τίτλο ‘Η νομοτέλεια της παρακμής’ αναφερόμενος στην επικείμενη εκλογή του προέδρου της Ν.Δ. επισημαίνει, ότι προκειμένου να διασωθεί από την πολιτική του ανυπαρξία στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα θα έπρεπε η ηγεσία του να είχε ανατεθεί σε μια προσωπικότητα καθολικής αναγνώρισης και βεβαιωμένου κύρους, ικανή να μεταγγίσει όραμα και δημιουργικούς στόχους.
Δικηγόρου
Ο γνωστός καθηγητής και συγγραφέας Χρήστος Γιανναράς στην τελευταία επιφυλλίδα του της ¨Καθημερινής»[8-11-15] με τον τίτλο ‘Η νομοτέλεια της παρακμής’ αναφερόμενος στην επικείμενη εκλογή του προέδρου της Ν.Δ. επισημαίνει, ότι προκειμένου να διασωθεί από την πολιτική του ανυπαρξία στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα θα έπρεπε η ηγεσία του να είχε ανατεθεί σε μια προσωπικότητα καθολικής αναγνώρισης και βεβαιωμένου κύρους, ικανή να μεταγγίσει όραμα και δημιουργικούς στόχους. Και σαν τέτοιες προσωπικότητες αναφέρει τον Στέλιο Ράμφο, τον Βασίλη Μαρκεζίνη, και τον Χριστόφορο Πισσανίδη,που θα μπορούσε ο καθένας τους να αποτελέσει έκπληξη για τον Ευρωπαϊκό και διεθνή πολιτικό στίβο.
Ορθή ασφαλώς η τοποθέτηση του διακεκριμένου επιστήμονα, πλην όμως ανεφάρμοστη στον τόπο μας, καθόσον, όπως και ο ίδιος έχει επισημάνει στο παρελθόν, στην χώρα μας σε τέτοιες θέσεις αναρριχώνται οι οικονομικά επιπλέοντες φελλοί, οι προβαλλόμενοι και πολυδιαφημιζόμενοι από τα Μ.Μ.Ε. ατάλαντοι και ανάξιοι για την διαχείριση των κοινωνικών προβλημάτων που χρόνια ταλανίζουν το καταρρέον Ελληνικό κράτος.
Αλήθεια ποιο κόμμα ή παράταξη τόλμησε μέχρι σήμερα να προτείνει όχι μόνο ως αρχηγό, αλλά ακόμη και για στελέχωση της όποιας κυβέρνησης, μια τέτοια διακεκριμένη για το ήθος, την μόρφωση, την φιλοπατρία, την αρετή και την αξιοπρέπεια προσωπικότητα;
Υπάρχουν ,πλην των αναφερομένων, ενδεικτικώς πιστεύω από τον επιφυλλιδογράφο ατόμων , πλειάδα καταξιωμένων επιστημόνων, διακρινομένων για την σοβαρότητα και το ήθος τους, που διαπρέπουν εντός και εκτός των ορίων της χώρας, ικανών να διαχειρισθούν με σοφία και υπευθυνότητα την κρατική εξουσία και να βγάλουν την χώρα από το τέλμα που είναι βυθισμένη. Μένουν όμως αγνοημένοι, παραγκωνισμένοι και αναξιοποίητοι. Δεν θα μπορούσε π.χ. το χρονίως και πολυμερώς πάσχων Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων να είχε ανατεθεί προς εκ βάθρων ανανέωση και ανοικοδόμηση στον Ράμφο ή τον Γιανναρά ή κάποιων άλλων ακαδημαϊκών κaι εγνωσμένου κύρους προσωπικοτήτων, που κατά καιρούς παρεμβαίνουν με τα γραφόμενα τους πάνω στα θεμελιώδη για το Έθνος προβλήματα της παιδείας, της Εκκλησίας και της κοινωνίας μας γενικότερα;
Με ποιους όμως να μιλήσει κανείς; Με τους γαντζωμένους και κολλημένους σαν στρείδια στην εξουσία κομματανθρώπους, που μοναδικός τους στόχος και μέλημα είναι η διατήρηση του βουλευτικού ή υπουργικού τους θώκου και η επανεκλογή τους;