Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Το νιώθεις, δεν το νιώθεις;
– Το νιώθω λέει; Αχ μπαίνει χειμώνας, πάει το αγαπημένο μου καλοκαιράκι, πάνε οι ανέμελες στιγμές, πάει, πάει ήταν μικρό μωρέ, τι να σου κάνει τρεις μήνες καλοκαίρι; Μέχρι του χρόνου έχουμε να περάσουμε, να δούμε…
– Βρε, δεν σου λέω για το καλοκαίρι, ούτε για το χειμώνα, ούτε για το πώς περνάς το καλοκαίρι, ούτε για πόσα μπάνια έχεις κάνει και πόσα ψάρια ψάρεψες.
– Για πού το πας εσύ δηλαδή;
– Δεν νιώθεις ότι κάτι άλλαξε στην ατμόσφαιρα;
– Θα σε μειδιάσω.
– Ρε, δεν βλέπεις μια… πως να το πω μωρέ, μια… τι να πω…
– Εμ, άμα δεν μπορείς να το πεις, ζωγράφισέ το!
– Το κόβεις πως σε κοιτάω; Όχι πες μου, το κόβεις; Θες να τα πληρώσεις εσύ όλα τα σπασμένα; Ρε, δεν έχετε μυαλό ρε, δεν έχετε λίγο κουκούτσι μυαλό, όχι να συμφωνήσεις μαζί μου, αλλά να το σκεφτείς, να το βάλεις κάτω, να το δεις από πάνω από κάτω, παραπλεύρως, να ψάξεις όλες τις γωνιές του, να το σηκώσεις λίγο να το δεις από κάτω μπας και κρύβει κάτι που εγώ δεν βλέπω, να αφήσεις το μάτι σου να γυαλίσει κάπως, να πάρεις το βλέμμα του τρελού για παράδειγμα, να τα σπάσεις όλα, αλαφιασμένος γαρ, να εκδηλώσεις για λίγο μια σχιζοφρένεια, να σε κυνηγάνε να σου φορέσουν τον ζουρλομανδύα…
– Ρε φίλε, με τρομάζεις! Τι είναι αυτά που λες τώρα;
– Άρα δεν το νιώθεις! Δεν υπάρχει περίπτωση να το νιώθεις!
– Βοήθησε μου εσύ να το νιώσω, για πες κάτι!
– Δεν νιώθεις να αιωρείται μια τρέλα, μια αποσύνθεση μέχρι εξαΰλωσης, μια αίσθηση ενός νευρικού μυαλού, μια απεγνωσμένη προσπάθεια να θυμηθείς κάποιο ευχάριστο όνειρο από τη νιρβάνα της νύχτας…
– Το προχώρησες πολύ…
– Έχει χαθεί πλέον το σύμπαν μιας ανθρώπινης υπόστασης, έγινε άφαντο, βυθίστηκε σε σκοτεινά μονοπάτια, το βλέπεις δεν το βλέπεις;
– Όχι!
– Η γεωγραφία του ανθρώπου μοιράστηκε στα δυο, όπως πάντα! Ο ένας άνθρωπος πάντα χωρίζεται στα δυο! Πάντα και μόνιμα είναι στα μαχαίρια με τον αντίπαλό του!
– Ποιον αντίπαλο;
– Τον ίδιο του τον εαυτό!
– Ναι;
– Και πως γίνεται αυτό;
– Πάντα γίνεται, έτσι γίνεται, πως αλλιώς θα γεμίσουν τα φρενοκομεία; Πως θα συνυπάρξουν τα δυο αντίθετα; Πως θα συμφωνήσει το ένα κομμάτι με το άλλο; Γιατί να υπάρχει μια ομόφωνη απόφαση; Γιατί να την ακολουθήσω κι εγώ; Δεν είμαι πρόβατο! Γιατί; Θες να μου κλείσουν το στόμα; Θέλω την ελευθερία μου!
– Δεν σε καταλαβαίνω!
– Είναι πολύ αργά για να με καταλάβεις! Άρον …την μάσκα σου και περιπάτει!