Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Άλλο κακό να μην μας εύρη!
– Εδώ που τα λέμε δε ζούμε και τις ευτυχέστερες των ημερών μας! Μη σου πω ότι αναρωτιέμαι αν ζούμε!
– Όπως το πάρει κανείς! Ο Θεός είναι μεγάλος, η ζωή είναι ωραία!
– Να κάνω μια παρατήρηση! Ο Θεός μάς ξέχασε από ό,τι αντιλαμβάνομαι, μας άφησε προφανώς στο έλεος …του Θεού! Δεν πα να κάνετε ότι θέτε, με εσάς θα ασχολούμαι; Μια, δυο τρεις, τέσσερις, μέχρι πότε; Νισάφι! Αφού δεν βάζετε
μυαλό τι να κάνω εγώ; Όλοι έχετε μυαλό! Χρησιμοποιείστε το σωστά! Και να θέλω δεν προλαβαίνω! Τόσα μυαλά!
– Ξέρεις ότι άνοιξε η ψαλίδα!
– Τώρα θα μου πεις για τις δημοσκοπήσεις και θα συγχυστώ! Αυτή η ψαλίδα δεν κουράστηκε ακόμη να ανοιγοκλείνει; Μας τα έχουν κάνει νταούλια!
– Τς, Τς…
– Τα σκώτια εννοώ βρε, συφοριασμένε! Άλλη ψαλίδα εννοώ!
– Ποια; Αυτή που εμφανίζεται στα μαλλιά! Τώρα δικαιολογείται αυτή έξαρση! Παντού ξεφυτρώνουν κομμωτήρια και κουρεία! Πρέπει να το δούμε κι αυτό κάποια στιγμή!
– Η ψαλίδα της υγείας ρε! Η ψαλίδα μείωσης του ορίου ηλικίας!
– Δηλαδή, τι θες να πεις; Με τρομάζεις! Για εξηγήσου καλύτερα!
– Τα τελευταία χρόνια, δηλαδή τα χρόνια που διάγουμε, τα χρόνια της κρίσης το όριο ηλικίας στους φτωχούς μειώθηκε!
– Άντε!
– Ναι, το λέει μια έκθεση του… δεν θυμάμαι τώρα, προχτές το διάβαζα!
– Και δηλαδή;
– Δεν υπάρχει δηλαδή, ρε. Όπου φτωχός κι η μοίρα του! Ό,τι συμβαίνει πάντα!
– Εμείς τι θεωρούμαστε τώρα; Φτωχοί;
– Ήσουν ποτέ πλούσιος;
– Δεν θα το έλεγα, αλλά όχι κι αυτό το χάλι που ζούμε σήμερα! Ζούσαμε βρε παιδί μου, πως το λένε! Ζούσαμε! Τώρα… Δηλαδή θεωρούμαι φτωχός;
– Φτωχούλης! Ένας φτωχούλης του Θεού!
– Ε, δεν θα μας αφήσει έτσι!
– Από μόνος του; Είπαμε!
– Και;
– Συν Αθηνά και χείρα κίνει!
– Τι να το κάνω το χέρι;
– Ξες εσύ! Όταν θα έρθει εκείνη η ώρα!