Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Ου μπλέξεις!
– Α! Παπα, μακριά τα μπλεξίματα από μας! Δεν αντέχουμε άλλα μπλεξίματα, θέλουμε ηρεμία, ησυχία, βουτιές στα γαλανά νερά, αγκαλιά με τις ακτίνες του ήλιου, ένα καλοκαίρι που παρόμοιο δεν μπορείς να βρεις πουθενά αλλού!
– Καλά μας τα λες, αλλά όταν έρχονται και παρέρχονται τα μπλεξίματα τι θα κάνεις; Αναγκαστικά θα εμπλακείς και θα προσπαθήσεις να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
– Γιατί; Είμαι;
– Έτσι φαίνεται!
– Ότι είμαι; Δεν πα να… άντε μη σου πω.
– Εμένα θα μου τα πεις; Να πας να τα πεις στους άλλους! Την θυμάσαι την φράση ότι λεφτά υπάρχουν!
– Αν το θυμάμαι λέει!
– Δεν πιστεύω να το ξέχασες.
– Ξεχνιέται τέτοια ατάκα;
– Και να που επανέρχεται μετά βαΐων και κλάδων! Λεφτά υπάρχουν!
– Πού ‘ν’ τα ρε φίλε; Πες μου να πάω να ψωνίσω κι εγώ!
– Επιμένει όμως και πάλι!
– Αυτός μπορεί να επιμένει, αλλά εμείς ακόμη περιμένουμε! Τίποτα δεν είδαμε! Και ούτε έχουμε οφθαλμολογικά προβλήματα! Εγγυημένα, με χαρτί γιατρού, διότι όσο να πεις έχοντας μια απορία σκέφτηκες και είπες δεν πετάγομαι μέχρι τον γιατρό μου μπας και έχω κάτι και δεν το πήρα χαμπάρι; Και η απόδειξη ήταν αρνητική! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά διεκήρυττε προ των τότε εκλογών ότι όποια χώρα έχει καταφύγει στο ΔΝΤ καταστράφηκε και ο λαός εξαθλιώθηκε!
– Βρε, κάτι μου θυμίζει αυτό!
– Και γιατί άραγε να το έλεγε τότε, αφού λεφτά υπήρχαν;
– Και εγώ ο χαζούλης ξαναρωτάω, γιατί μας έβαλε στο ΔΝΤ αφού λεφτά υπήρχαν; Εννοούσε τα λεφτά του ΔΝΤ; Διότι μόλις πήρε κι αυτός την εξουσία με τις παχυλές υποσχέσεις, μας πήρε από το χεράκι και μας οδήγησε στο ΔΝΤ! Τοκ, τοκ! Ποιος είναι; Μας έφερα! Βρε καλώς τα παιδιά τα ξύπνια και τα ασίκικα! Περάστε, περάστε! Ένα λικεράκι, ένα φοντάν; Αυτό ήταν!
– Εγώ από τότε έκοψα και το λικέρ και τα σοκολατάκια!