Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Γιατί είσαι έτσι;
– Πως έτσι δηλαδή;
– Κάτι σαν από …Μεγάλη Παρασκευή!
– Φαίνεται ε;
– Είναι δυνατόν να μην φαίνεται; Μπαμ κάνεις από χιλιόμετρα μακριά!
– Διάβασα κάτι…
– Και;
– Μου άλλαξε τη διάθεση!
– Δηλαδή;
– Με έβαλε σε πολλές σκέψεις!
– Δηλαδή;
– Πως είναι δυνατόν ένας σκύλος να είναι τόσο… τόσο… τόσο.. πώς να το πω; Τόσο δοτικός να το πω; Τόσο αφοσιωμένος να το πω; Δεν ξέρω πώς να το πω. Δε συναντάς τέτοια αισθήματα σε ανθρώπους. Στο σημείο όπου σκοτώθηκε το αφεντικό του και η οικογένεια του έκανε μια κατασκευή με εικόνισμα στη μνήμη του, ο σκύλος του δεν το κουνάει ρούπι από κει. Δεν φεύγει με τίποτα. Εδώ και δεκαοκτώ μήνες, κάπου στη Ναυπακτία, ο σκύλος κοιμάται και ξυπνάει εκεί! Δίπλα στο αφεντικό του, δίπλα στο εικόνισμα, γύρω στα δώδεκα χιλιόμετρα από το σπίτι του. Δεν φεύγει με τίποτα. Σε μια έρημη περιοχή. Τον συντηρούν οι κάτοικοι που του φέρνουν φαγητό και του έφτιαξαν ένα σπιτάκι να το έχει σα φωλιά του!
– Για σκέψου!
– Όχι για σκέψου! Δεν μπορείς να σκεφτείς, η σκέψη πέφτει πάνω σε τοίχο και δεν μπορεί να προχωρήσει, να ανακαλύψει τι μπορεί να είναι αυτό που μας χαρίζει ένας σκύλος, αλλά πόσο δύσκολο να το καταλάβουμε, δεν μπορούμε να το καταλάβουμε! Είναι αδιανόητο, δεν μπορεί να κατανοηθεί τόσο εύκολα από ένα ανθρώπινο μυαλό! Είναι τόσο φτωχό, τόσο λίγο! Σκέψου το ρε! Σκέψου το! Μπορείς να αντιληφθείς το μεγαλείο αυτού του ζωντανού που ζει εκεί, νυχτώνει και ξημερώνει και αυτός εκεί; Τι είναι αυτό που τον κάνει να συμπεριφέρεται έτσι; Νιώθει την άυλη παρουσία του αφεντικού του; Λες και βρίσκεται εκεί τριγύρω; Και να από κάπου θα εμφανιστεί μπροστά του και θα αρχίσουν τα παιχνίδια!
– Με συγκίνησες ρε μπαγάσα!
– Πάλι καλά! Άλλη φορά θα πρέπει να σκεφτόμαστε προσεκτικά όταν… όταν…
– Ναι, είναι πολλοί που βρίσκουν …διασκεδαστικό και …ψυχαγωγικό να βασανίζουν μέχρι τελικής πτώσης τέτοια ζωντανά!
– Κι αναρωτιέσαι πόσο …μυαλό έχει το μυαλό μας!
– Homo sapiens!