Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Αυτοί οι πελαργοί ξεκίνησαν από τη μακρινή Αφρική, πέρασαν πάνω από θάλασσες και στεριές, πάνω από νησιά και ξερονήσια, ποτάμια και κόλπους, βουνά και κάμπους, από χωριά, χωράφια και περιβόλια, με αέρα και βροχή, τη μέρα με το φως και τη νύχτα με το σκοτάδι, χιλιάδες χιλιόμετρα χωρίς διάλειμμα, χωρίς ξεκούραση.
Και με αλάνθαστο τρόπο βρήκαν την παλιά δική τους φωλιά. Tην ίδια φωλιά κι όχι κάποια άλλη. Αυτήν που είχαν αφήσει πέρσι το φθινόπωρο όταν είχαν φύγει για να πάνε στην Αφρική.
. Που τη βρήκαν τη δύναμη να πετάξουν τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα; Και πώς δεν χάθηκαν, πώς προσανατολίστηκαν και βρήκαν το δρόμο για τη συγκεκριμένη δική τους φωλιά;