Γράφει, ο Θόδωρος Δημητριάδης
Αποσύρθηκε τελικά το νομοσχέδιο για τα κατοικίδια ζώα συντροφιάς, που προέβλεπε να φορολογούνται, ύστερα από τις έντονες διαμαρτυρίες και τις αντιδράσεις των ζωόφιλων. Το Υπουργείο ξεκίνησε μια “διαβούλευση με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς” για να το βελτιώσει και να το επαναφέρει προς ψήφιση στη βουλή.
Η γνώμη μου είναι ότι τα ζώα συντροφιάς, όχι μόνον δεν πρέπει να φορολογούνται, αλλά αντίθετα πρέπει να επιδοτούνται, ιδίως οι γάτες, οι οποίες επιτελούν κοινωνικό λειτούργημα και μπορεί κυριολεκτικά να σου σώσουν τη ζωή.
Όπως συνέβη με έναν φίλο μου στην Κατερίνη, ζωόφιλο με πολλές γάτες. Μια μέρα μου είπε,
Έχω μια γάτα, πολύ ζωηρή και ζημιάρα, μου έχει καταστρέψει με τα νύχια της το δερμάτινο σαλόνι και το σπίτι είναι γεμάτο τρίχες. Την αγαπώ, αλλά θέλω να την ξεφορτωθώ. Την χαρίζω, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε μέχρι τώρα να την πάρει. Μεγάλο πρόβλημα. Τι να κάνω;
Και για αυτό στενοχωριέσαι; Του απάντησα. Πολύ εύκολο, την παίρνεις με το αυτοκίνητο, πηγαίνεις 8 χιλιόμετρα μακριά στην παραλία του Κορινού και την αφήνεις εκεί κάπου στα κάμπινγκ. Όλο και κάποιος θα την περιμαζέψει, ή θα βρει κάτι να τρώει απ’ τις ταβέρνες. Στο γυρισμό περνάς από το ζαχαροπλαστείο ΚΡΥΣΤΑΛ στον Κορινό, που κάνει τις εκπληκτικές πουτίγκες, παίρνεις 5-6 μερίδες με μπόλικη κανέλα και …ούτε γάτα, ούτε ζημιά !
Πράγματι, αυτό κάνει, αλλά μετά από 2 μέρες η γάτα έχει επιστρέψει στο σπίτι, στην Κατερίνη!
Για να μη γυρίσει πίσω, αυτή τη φορά θα την πας πολύ μακριά, 25 χιλιόμετρα πάνω στα Πιέρια, στο Ελατοχώρι. Θα την αμολήσεις κοντά στιςταβέρνες, από εκεί δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. Στο γυρισμό τρως σε κάποια ταβέρνα αγριογούρουνο στιφάδο με θέα τον κάμπο της Κατερίνης και το Θερμαϊκό Κόλπο, πίνεις και το καφεδάκι σου, και …όλα μέλι – γάλα!
Πράγματι, αυτό κάνει, αλλά μετά από 5 μέρες η γάτα έχει επιστρέψει στο σπίτι, στην Κατερίνη!
Μία λύση μόνο απέμεινα. Αυτή τη φορά θα την βάλεις μέσα σε ένα τσουβάλι, θα το δέσεις με σχοινί, θα το βάλεις στο πορτ-μπαγκάζ στο αυτοκίνητο και θα πας Λιτόχωρο, κι από εκεί πάνω στον Όλυμπο, μέχρι τα Πριόνια. Εκεί θα αφήσεις το αυτοκίνητο, θα πάρεις το τσουβάλι με τη γάτα, θα ακολουθήσεις 2-3 χιλιόμετρα το Ευρωπαϊκό ορειβατικό μονοπάτι Α4, κατόπιν κατεβαίνεις μισή ώρα μέχρι τη χαράδρα, περνάς το ποταμάκι, ανεβαίνεις δεξιά, περνάς δύο μάντρες – πρόσεξε τα άγρια μαντρόσκυλα – και πάλι δεξιά. Στην τρίτη στροφή μπαίνεις μέσα στο πυκνό δάσος με τα έλατα. Προχωράς με κατεύθυνση το καταφύγιο και μόλις δεις από μακριά την κορυφή τον Μύτικα, εκεί την αμολάς τη γάτα και ησυχάζεις.
Στο γυρισμό περνάς από την ταβέρνα στο πρώτο καταφύγιο Σταυρός, τρως γίδα βραστή ή φασουλάδα σπιτική και κατόπιν στο Λιτόχωρο για καφέ.
Μετά από μερικές μέρες ξανασυναντηθήκαμε.
Πολύ εξαντλημένο και αδύνατο σε βλέπω. Τι έγινε, την ξεφορτώθηκες;
Άστα, πού να στα λέω! Έκανα ό,τι μου είπες, αλλά μετά από τόσες στροφές, ανηφοριές και κατηφοριές, έχασα τον προσανατολισμό μου μέσα στο δάσος, μέχρι να φτάσω στο μέρος εκείνο με θέα τον Μύτικα. Χάθηκα και δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω, χώρια που είχα πεθάνει από την κούραση και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Ο Θεός με λυπήθηκε, πάντως, και επέζησα, και δεν με έφαγε καμιά αρκούδα ή λύκος, αλλιώς θα άφηναα τα κόκαλά μου εκεί στην ερημιά.
Ευτυχώς είχα τη γάτα μαζί μου! Την έβγαλα από το τσουβάλι, μπροστά αυτή, από πίσω της εγώ – ήξερε το δρόμο της επιστροφής – κούτσα-κούτσα γυρίσαμε πίσω…