Της Μαρίας Τσακίρη
Η Μαρία Τσακίρη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Φοίτησε σε σχολή δημοσιογραφίας και εργάστηκε ως συντάκτρια και ανταποκρίτρια σε εφημερίδες, περιοδικά αλλά και στο ραδιόφωνο.
Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστόρημά της ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ – Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ και ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ που παρουσιάζεται σήμερα στο βιβλιοπωλείο ΝΕΣΤΩΡ στις 20.30.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Θεοχάρης Μπικηρόπουλος συγγραφέας, η Ανδρεάνα Μασιάλα, κλινική ψυχολόγος και η Ιουλία Σειτμούλινα πτυχιούχος νομικής – καθηγήτρια ρωσικής γλώσσας. Το συντονισμό θα κάνει η Νατάσα Μποζίνη – δημοσιογράφος – σεναριογράφος.
Η Μαρία μας μίλησε για το βιβλίο της και την απόφασή της να ασχοληθεί με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, όπως η ομηρία και τελικά ο θάνατος των μαθητών του Μπεσλάν.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Σύστησέ μας με λίγα λόγια το νέο σου βιβλίο ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ.
Ο «Σεπτέμβρης» μου είναι θλιμμένος γιατί πραγματεύεται ένα τραγικό γεγονός. Νομίζω πως αν εξηγήσω τι βλέπει ο αναγνώστης στο εξώφυλλο θα σας δώσω μια κατανοητή απάντηση στο ερώτημα.
Το καμένο παιδικό σκίτσο και το σκασμένο μπαλόνι αμέσως οδηγεί τη σκέψη ότι κάτι κακό συνέβη. Και η αλήθεια είναι πως συνέβη κάτι τραγικό. Τρομοκράτες την 1η Σεπτέμβρη 2004 κατέλαβαν το Σχολείο Νούμερο 1 του Μπεσλάν και κράτησαν σε ομηρία τρεις ημέρες περισσότερους από 1200 ανθρώπους. Η κατάληξη ξεπερνάει τα ανθρώπινα όρια. 186 παιδιά νεκρά και περίπου άλλοι τόσοι ενήλικες. Ανάμεσα στα χαλάσματα παιδικές ζωγραφιές, σκασμένα μπαλόνια, καμένα παιχνίδια…
Βέβαια, το Μπεσλάν αφορά το ένα μέρος του βιβλίου. Στο δεύτερο οι πρωταγωνιστές μου εμπλέκονται σε μια ιστορία εμπορίας ανθρώπων που θα κρατήσει σε αγωνία τους αναγνώστες, καθώς ένα κύκλωμα trafficking ετοιμάζεται να πουλήσει σε ηλεκτρονική δημοπρασία τρία εξάχρονα κορίτσια και ένα πεντάχρονο αγόρι.
Τρομοκρατία και trafficking, λοιπόν, δυο κεφάλαια τόσο, μα τόσο επίκαιρα …
Αυτός είναι με λίγα λόγια ο «Θλιμμένος Σεπτέμβρης».
Πως και για ποιο λόγο επέλεξες να ασχοληθείς με τη σφαγή του Μπεσλάν;
Ακριβώς ένα χρόνο μετά συνοδεύω το γιό μου στην πρώτη του μέρα στο σχολείο, στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς. Τα παιχνίδια του μυαλού μου δημιούργησαν μια περίεργη φοβία όταν είδα έναν άντρα ντυμένο με στρατιωτικά ρούχα και άρβυλα να πλησιάζει. Αγκάλιασα τον γιό μου κι έκανα ένα βήμα πίσω φοβούμενη πως ίσως κάτι άσχημο συμβεί. Εννοείται πως δε συνέβη τίποτε και ο άνθρωπος εκείνος απλά συνόδευε το δικό του παιδί στο σχολείο. Κάπως έτσι ξεκίνησα να ψάχνω υλικό για το Μπεσλάν δημιουργώντας ένα φάκελο στην επιφάνεια εργασίας μου, που συνεχώς εμπλούτιζα με καινούρια στοιχεία. Μέχρι που βρέθηκα αντιμέτωπη με μία γκρίζα φωτογραφία που βρήκα στο διαδίκτυο. Έμεινα για ώρα να κοιτώ τσαλαπατημένα και καμένα παιδικά παπούτσια ανάμεσα σε φλεγόμενα ξύλα και διαμελισμένα κορμιά. Ήταν η στιγμή που άρχισα να σκέφτομαι τη συγγραφή ενός βιβλίου, επιθυμία που έγινε πιο έντονη όταν πληροφορήθηκα πως κάποιο παιδί από το Μπεσλάν επισκέφθηκε την Νάξο. Αυτή η είδηση από μόνη της περιέκλειε μεγάλη αισιοδοξία μέσα της και μου έδωσε μεγάλη χαρά και ελπίδα. Αυτό ακριβώς θέλω να αισθανθεί και ο αναγνώστης όταν θα φθάσει στο τέλος του βιβλίου.
Πιστεύεις πως οι άνθρωποι που βιώνουν και επιβιώνουν μετά από τέτοια τραυματική εμπειρία αλλά και οι κοινωνίες μέσα στις οποίες διαδραματίζονται αυτού του μεγέθους οι τραγωδίες έχουν ελπίδα να γιατρευτούν ψυχικά και να συνεχίσουν να ζουν;
Ακόμα και όταν όλα έχουν χαθεί η ελπίδα υπάρχει κάπου εκεί έξω …Αυτό είναι το μήνυμα που επιθυμώ να περάσω μέσα από τον «Θλιμμένο Σεπτέμβρη». Χαρακτήρισα το Μπεσλάν ως την πιο θλιμμένη πόλη του κόσμου και πραγματικά έτσι είναι. Σήμερα ξαναγύρισε το χαμόγελο στους κατοίκους της. Πάντα, όμως αυτό το χαμόγελο θα κρύβει μία πίκρα, γιατί σ’ αυτήν την πόλη οι μάνες δε θα γίνουν ποτέ καλά. Το στοιχειωμένο σχολείο και αυτά που διαδραματίστηκαν εκεί θα είναι για πάντα καρφιτσωμένα στην ψυχή και στο μυαλό τους. Όπως και οι κραυγές των ομήρων και οι πυροβολισμοί.
Η ψυχολογική υποστήριξη τέτοιων λαβωμένων κοινωνιών σίγουρα κάνει καλή δουλειά. Τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες του Μπεσλάν που επέζησαν κατόρθωσαν να κάνουν το επόμενο βήμα και να κρατηθούν στη ζωή, βοηθούμενοι από ειδικούς. Πολύ καλή δουλειά έκανε, επίσης και η ομάδα γυναικών που δημιουργήθηκε και στάθηκε στο πλευρό των μανάδων που έχασαν ένα, δυο ακόμη και περισσότερα παιδιά. Όσο όμως έξω από την πόλη θα υπάρχει το μεγαλύτερο νεκροταφείο παιδιών του κόσμου, ο Σεπτέμβρης θα συνεχίζει να είναι εκεί … θλιμμένος και ο θρήνος δε θα τελειώσει ποτέ.
Πότε και με ποια αφορμή αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή των βιβλίων;
Κάπου στις αρχές του 2013 όταν σκέφτηκα πως πρέπει να ασχοληθώ με την ιστορία της «Ιφιγένειας». Μπορεί να είχαν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια από τη στιγμή που το συζητήσαμε για πρώτη φορά αλλά εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα επιτακτική την ανάγκη να την αναζητήσω και να της προτείνω να μεταφέρω σ’ ένα βιβλίο τη συγκλονιστική της αληθινή ιστορία. Και κάπως έτσι η «Ιφιγένεια – Ο κύκλος της σιωπής» έγινε βιβλίο και μάλιστα τα πήγε και συνεχίζει να τα πηγαίνει πολύ καλά.
Υπάρχει κάποιος Έλληνας ή ξένος συγγραφέας που έχει λειτουργήσει ως πρότυπο ή έμπνευση για εσάς;
Νομίζω πως όπως στη δημοσιογραφία σεβάστηκα και ακολούθησα τις συμβουλές παλαιότερων στο χώρο (ένας από αυτούς ήταν ο Γιάννης Κορομήλης και θέλω να το επισημάνω αυτό), έτσι και στη συγγραφή σέβομαι όλους τους ανθρώπους που αποφασίζουν να κριθούν για το έργο τους. Όλοι καταθέτουν ψυχή σ’ αυτό που τελικά μπαίνει στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου και στη συνέχεια στη βιβλιοθήκη του αναγνώστη και το λιγότερο που οφείλω να κάνω είναι να το σεβαστώ. Στη γραφή, ωστόσο, επειδή ως δημοσιογράφος είχα ένα συγκεκριμένο προσωπικό στίγμα, πρέπει να πω ότι δεν το άλλαξα. Άλλωστε δεν είναι εύκολο να επηρεαστείς από κάποιον όταν τριάντα χρόνια έχεις μια συγκεκριμένη ταυτότητα, ανεξάρτητα αν αυτή αρέσει σε κάποιους ή όχι.
Παρότι το βιβλίο σας μόλις κυκλοφόρησε, έχετε ήδη κάποια σκέψη για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Σίγουρα θα συνεχίσω στο συγγραφικό μονοπάτι που μπήκα. Έχω, πράγματι, στο μυαλό μου κάποιες ιδέες τις οποίες επεξεργάζομαι. Αυτό που σίγουρα μπορώ να μοιραστώ μαζί σας είναι πως κάπου ανάμεσα στις σελίδες του ο αναγνώστης θα βρει μια αληθινή ιστορία που κάπου κάποτε συνέβη στην πραγματικότητα!
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία